მიმიფურთხებია ევროატლანტიკური მისწრაფებებისთვის

,,არ უნდა ვენდოთ პოლიტიკოსებს არჩევნების წინ და მონადირეებს – ნადირობის შემდეგ“ – ეს ოტო ბისმარკის (გერმანიის პირველი რაიხსკანცლერი) სიტყვებია, თუმცა პოლიტიკოსები, ფაქტობრივად მონადირის ამპლუაში არიან წარმოდგენილნი. რა მოინადირეს პოლიტიკურ ველზე? – ეს ევროატლანტიკური ინტეგრაციისაკენ სწრაფვა და ევროპულ ოჯახში ,,დაბრუნების“ შესაძლებლობაა, ხოლო, ეს რომ ყველასათვის თვალსაჩინო გაეხადათ ,,ქართულმა ოცნებამ“ 14 დეკემბერს ნაცების საპირწონედ აქცია გამართა, რომლის დევიზი იყო – ,,საქართველოს ევროპული გზა“, ხოლო მონაწილენი ქვეყნის ევროპული ინტეგრაციის მხარდამჭერები გახლდათ.

რა შედეგი მოუტანა ქვეყანას ამ ინტეგრაციის მხოლოდ მცდელობამ? – ჩვენი სამშობლო დასავლეთისთვის მხოლოდ ტერიტორიად ასოცირდება, რომელსაც შიდა პოლიტიკური ინტერესების გასატარებლად იყენებენ. საქართველო, როგორც მშიერი ხალხისა და მაძღარი ხელისუფლების ქვეყანა, დიდი ალბათობით, ერთადერთია, რომლის შიდა საქმეებში სხვა ქვეყნის ჩინოვნიკები დიდი დოზით ერევიან. ოპოზიციური სპექტრი გაერთიანებული ძალებით უტევს ბ. ივანიშვილს. მათ შორის ის ადამიანებიც, რომელნიც თავის დროზე დააპურა, ეკონომიურად გააძლიერა, რის გამოც მის უკანალზე კოცნით იყვნენ დაკავებულნი. ამჟამად კი დადგნენ იმ ნაძირლების გვერდით, ვინც ახალგაზრდები რუსეთის ჯარსშეახოცა, ტერიტორიებიც დაკარგა და წაგებული ომიც მოგებულად წარმოაჩინა.

ქვეყანაზე ,,მზრუნველმა“ პოლიტიკანებმა არ გამოიყენეს შესაძლებობა ნაც–ბანდის დასასჯელად და შედეგიც მივიღეთ… მიუხედავად იმისა, რომ ზოგადად ბიზნესმენს ქვეყნის პოლიტიკისათვის სიკეთე არასდროს მოუტანია, ამ ადამიანების უმადურობა იმდენად თვალსაჩინოა, რომ ზიზღს იწვევს რიგით მოქალაქეებშიც. ისინი ქვეყანაზე და ხალხზე ზრუნვის ნიღბით პარლამენტარის სავარძლებზე არიან ორიენტირებულნი, როგორც ყველაზე მყარი, შემოსავლიანი საშუალება ყოველგვარი პასუხისმგებლობის გარეშე.

თავად ხელისუფლება ამ სავარძლებისთვის ახალგაზრდების სიცოცხლესაც არ უფრთხილდება და მათ სხვადასხვა სამხედრო მისიებში მონაწილეობისკენ უბიძგებს, რაც გარკვეულწილად ქრთამია დასავლეთის ჩინოვნიკების მიმართ გაღებული თავიანთი ლიბერასტული უკანალებისთვის სავარძლების შესანარჩუნებლად.

მატერიალური და ფინანსური სარგებლის მაძიებლები ცდილობენ არ ჩამორჩნენ ერთმანეთს და ღირსების, მორალური დანაშაულის ფასად ყველაფერზე მზად არიან. პოლიტნაგავმა წიგნებიც კი დაწვა, რითაც ხალხში მიძინებული სიძულვილი გააღვიძა. მივიღეთ პატრიოტული გრძნობებისგან სულიერად დაცლილი, მამათმავლობის იდეოლოგიით აღზრდილი გაუნათლებელი ახალგაზრდობა, ასევე, ორფეხა ცხოველები. მაგ., უსუფაშვილი, რომელიც ნაცბანდიტთა გადარჩენაზე ღნაოდა; ანტიეროვნული გუბაზი, რომელსაც გუბოზად მოიხსენიებენ, რადგან უკვე ღიად აცხადებს – მიშას გარეშე საქართველოში არაფერი შეიცვლება, იგი არის ლიდერიო. მისი რიტორიკით რუსეთმა ტყუილში გვაცხოვრა და პატრიოტიზმი ვაჟასა და ილიასგან უნდა ვისწავლოთ. ამ პოლიტიკურ მეძავს სწორედ დიდი ილიას შეგონებას შევახსენებ: – ,,არ გიყვარდეს რუსეთი, რომელმაც ჩვენ სიმშვიდე დაგვიმკვიდრა და წინსვლის პირობები შეგვიქმნა, ეს ნიშნავს გამოამჟღავნო არამარტო დასაძრახი უმადურობა და პოლიტიკური სიბეცე, არამედ შენი საკუთარი სამშობლოს სიძულვილი“.

– დიახ, რუსეთის ძალისხმევით მოხდა საქართველოში ყველა დარგის რენესანსი, ეკონომიკური აღმავლობა, ახალგაზრდების პატრიოტული აღზრდის სისტემის დანერგვა. ხოლო დასავლეთმა ყველა დარგის რეგრესი, ზნეობრივი დეგრადაცია და სოციალური კრიზისი გამოიწვია. ამჟამად პარლამენტის სავარძლებზე ორიენტირებულ პარტიებს არ აღელვებთ ქართული რეალობა, სამშობლო, ქართველი ხალხი, რაც სიტუაციას კიდევ უფრო კრიზისულს ხდის.

პარლამენტში კანონპროექტი შევიდა ფსიქიატრიული დახმარების შესახებ, რომელიც პაციენტის მიმართ შეზღუდვის მეთოდების გამოყენებას ისახავს მიზნად. პროექტის ავტორები მიიჩნევენ, რომ ეს უსაფრთხოების საშუალებაა. ეს მეთოდები უპირველესად თავად პარლამენტართა, როგორც ფსიქიატრიული კლინიკის #41 პალატის (და არამარტო) მიმართ უნდა იყოს გამოყენებული, რომელმაც თავისი მოღვაწეობა ასეთივე ფსიქიურ ავადმყოფთა, დასავლეთის ჩინოვნიკთა მითითებით, ბუსუსიანი პრეზერვატივების თემის განხილვით დაიწყო.

ამავდროულად მათი მადის შეზღუდვაც უნდა მოხდეს, რადგან საფრთხე არა ფსიქიატრიული პაციენტებისაგან, არამედ სახელისუფლებო პირებისაგან მოდის, რომელთა დეგრადირებულმა ტვინებმა ლამის მთელი ქვეყნის მოსახლეობას ფსიქიკა დაუნგრიეს (უნდა აღინიშნოს, რომ ერთადერთმა ნ. ნათაძემ გააპროტესტა იმ 50 დეპუტატის პოზიცია, რომელთაც საკონსტიტუციო სასამართლოს მიმართეს, რათა კომპენსაცია რომელიც ექსდეპუტატებს დაენიშნათ 560 ლარის ოდენობით კიდევ გაზრდილიყო). იდეოლოგიური შეზღუდვაც უნდა მოხდეს, რაც ფსიქოთერაპიას გულისხმობს. ავლიპ ზურაბაშვილი და მირიან მესტიაშვილი ამ მეთოდს წარმატებით იყენებდნენ ფსიქიკადარღვეულ პაციენტებზე. ასეთ პაციენტთა რიგში უპირველესად დგას ,,გირჩი“, რომელმაც იმდენი მელატონინი (ძილის ჰორმონი) გამოიმუშავა დღემდე ამ ქვეყნად არ არის.

მივმართავ მთელ რიგ მედასავლეთე პარტიებსა და ინდივიდებს ზურაბაშვილისეული ფსიქოთერაპიის მეთოდით: – როგორ შეიძლება უკანალმოსექსავეთა ლეგიტიმაცია და მათი იდეოლოგიის ლობირება? მსგავსი დეგრადირებული იდეებით ქვეყნის მართვის შედეგად ახლო წარსულში 597 სუიციდის შემთხვევა და სხვა მძიმე სოციალური კრიზისი მივიღეთ.

შემაკავებელი სანქცია საჭიროა, ასევე, ამძუვნებული, ტერორისტი ჟურნალისტებისათვის, რომელნიც რესპოდენტს ზედ ახტებიან, პირში მიკროფონს სჩრიან და მათი უარყოფითი განწყობის ფონზე ცდილობენ პროვოკაციის მოწყობას. ისინი დასავლური, სამარცხვინო გამოხატვის თავისუფლებით აღვირახსნილნი და ქცევის ნორმების დარღვევით გამოირჩევიან.

შემაკავებელ სანქციას საჭიროებენ ფსიქიურად გაუწონასწორებელი ადამიანები, ნაცბანდიტები და მათზე მიტმასნილი არსებები, ასევე, ყველა ის დასავლეთიდან მოღავღავე ჩინოვნიკები, რომელთაც ყოველთვის რაღაც არ აკმაყოფილებთ და საქართველო მუდმივი კონტროლის რეჟიმშია.

პარტნიორობა – პატრონყმობას არ ნიშნავს! ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მე ვირჩევ რუსეთს და ვინც მას მტრის ხატად მიიჩნევს, ის საქართველოს, ქართველების მტერია. საქართველო და ქართველი ხალხი გაცილებით შეზღუდულია თავის გადაწყვეტილებებში, ვიდრე იყო სსრკ–ს დროს. მედასავლეთეებს პატრიოტებად ვერ მივიჩნევ, მიმიფურთხებია მათი ევრო–ატლანტიკური მისწრაფებებისთვის.

დასასრულ, მინდა პოზიტივს შევეხო, რომელმაც გამაოცა: – როცა დიდუბის                რ–ნის გამგებელთან – ირმა ზავრადაშვილთან ქალაქის მერიის პროექტის – ,,ღამის ქალაქის“ გასაპროტესტებლად მივედი, რომელმაც სიმშვიდე დაგვირღვია მაცხოვრებლებს და ღამე არ დაგვაძინა, მისი კეთლშობილური ქცევის მოწმე გავხდი: ხელჯოხიანი ქალბატონი, რომელიც ძლივს გადაადგილდებოდა სამსახურებრივი მანქანით გაუშვა სახლში.

როგორც გაირკვა, ქალბატონი ირმა თავისი რაიონის მაცხოვრებელთა პრობლემებს ყოველთვის ეხმაურება და თუ მოქალაქე ავადმყოფობის გამო ვერ მიდის მასთან მიღებაზე, თავად მიდის მის მოსანახულებლად. – ,,ჩვენ ეს თანამდებობრივი ვალდებულება არ გვაქვს, ეს ჩემი ადამიანური პოზიციაა და ვალდებულებაა, როემლსაც გვერდს ვერ ავუვლი. ჩემი პროფესია (ექიმი) აქ არაფერ შუაშია – განმარტა ქ–მა ირმამ. ეს არის ნიმუში იმისა, რომ თურმე შეიძლება ამ განწყობით მივუდგეთ ადამიანებს.

ამ ხელისუფლების პირობებში, როცა უკვე პოზიტივიც გვაოცებს, იქნებ სახელმწიფო მოხელეებმა და უპირველესად, ჯარიმებზე ორიენტირებულმა ქალაქის მერმა მიბაძოს ქ–ნ ირმას გულისხმიერებასა და ადამიანურ თანადგომაში, რომელმაც უკვე პენსიონერთა დაჯარიმებას მიჰყო ხელი.

      24.12.2019

იზა თამაზაშვილი 593 90 55 07