აღზევებული „ტარაკანა“

როდესაც ასეთი პოლიტიკოსები გვყავს — მომავალი არ ექნება ქვეყანას, აღარაფერს ვამბობ გაწყალებულ აწმყოზე, რომელიც ყოველდღიურად თავში უროსავით გვირტყამს, სიცოცხლეს გვიმწარებს. პტივცემულებო, რაც მოგახსენეთ, გადაჭარბება არ არის, სამწუხარო უარყოფითი რეალობაა, საიდანაც საქართველოს მაცხოვრებლებს გაუჭირდებათ ამოსვლა.

ქართულ პოლიტიკას არ ვწყალობ, არ ვუსმენ, რამდენიც მოვუსმინე, ცუდ ხასიათზე დავდექი. არც ელექტრონულ მედიას ვადევნებ თვალს — პრიმიტიულობის — ცუდი გაგებით, პროვინციულობის გამო. იშვიათად რადიოს — მანქანით გადაადგილების დროს.

ერთ-ერთი ასეთი ექსპერიმენტი ახლახანს მოვუწყვე საკუთარ თავს — ე.წ. პოლიტიკოსების მოსმენით. თემა? — ევროსაბჭოს ასამბლეის 51 დეპუტატის მუქარა საქართველოს ხელისუფალთა მიმართ — თუ არ შეასრულებთ ჩვენს დავალებას ევროსაბჭოდან გაგრიცხავთო. „კურიოზული მუქარაა“ თვით საკითხის არასერიოზულობიდან გამომდინარე.

გარიცხვა-არგარიცხვა — ქართულ პოლიტიკაში მოტრიალე თემა ისეთია, მოსახლეობას რომ არ აინტერესებს. სავალალოა ე.წ. პოლიტიკოსების მხრიდან მოსახლეობის განწყობის არცოდნა ევროსაბჭოდან გარიცხვასთან დაკავშირებით. მოსახლეობამ არც ევროსაბჭოს ფუნქციები იცის და არც ევროკავშირის, და არა თუ მან, ბევრმა პოლიტიკოსმაც არ იცის და ამ დროს ოპოზიციონერი პოლიტიკოსები საჯაროდ მოთქვამენ — რა ეშველება, დაიქცა საქართველო, ევროპას აღარ ვუნდივართო და ა.შ.

მართალი გითხრათ, იმ დღეს ამაზე სასიხარულო არაფერი მსმენია. როგორც იქნა ევროსაბჭომ გადაწყვიტა ჩვენთან დაშორება, ანუ ჩვენი გასაკეთებელი საქმე, თვით აიღო თავის თავზე, მაგრამ აჰყვება ევროსაბჭოს ასამბლეა, 51 დეპუტატის მოთხოვნას?

ასე რომ, წინასწარი სიხარული სრული შესაძლებელია სასიხარულო არ გამოდგეს. მუდამ ვამბობდი და გავიმეორებ — საქართველოს არაფერი ესაქმება ამ უქნარა ორგანიზაციაში. ფუჭი ფულის ხარჯვაა ისეთი ღატაკი ქვეყნისთვის, როგორიც ჩვენია, მაგრამ ასე არ თვლიან ქართველი ე.წ. პოლიტიკოსები, რომლებმაც პროევროპული ისეთი კოცონი დაანთეს რადიო-ეთერში, ალმა, ლამის საჭესთან მჯდომი დამწვა. განსაკუთრებით „აღმაფრთოვანა“ ოპოზიციონერი ელისაშვილის მოკლე სპიჩმა — ინგლისურს გამოვიყენებ, ამ გოიმს, გოიმი რომ არ ვეგონო.

ელისაშვილს პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ დაუსწრებლად — „აქუბარდიას ტელევიზიიდან“, სადაც ის „მოღვაწეობდა“ როგორც ჟურნალისტი. მაშინ ხშირად მიწევდა აქუბარდიას თოქ-შოუში მონაწილეობის მიღება, ვიდრე არ დავრწმუნდი, რომ ყველა თემაზე მოლაპარაკე „აქუ“, არც ერთში იყო კომპეტენტური და უარი ვთქვი „აქუს“ ეკრანზე.

აი, იქ ვუყურებდი ელისაშვილის „შემოქმედებას“ და დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ ის დაბალი განათლების, უფრო სწორად გაუნათლებელი ადამიანია, ცუდი გაგებით — პროვინციელი. დღეს, ის პოლიტიკოსია, თანაც გამორჩეული. როგორ დავქცეულვართ, როგორ წავმხვდარვართ, გავდეგენერატებულვართ! აფსუს, საბჭოური ჟურნალისტიკა, სახელმწიფო მოხელეობა?!

34-წლიანმა დასავლურმა ტრენინგმა, რაც მოგვიტანა — ელისაშვილობაა! თუმცა აქვე ვიტყვი, ქართულ პოლიტიკაში მასზე უარესებიც არიან. და აი, ამ პროვინციელმა ლანძღვა და ლანძღვა „ქართული ოცნება“, ივანიშვილი, რომლებმაც თურმე ყველაფერი იღონეს, რათა საქართველო ევროპული გზიდან ჩამოეშორებინათ. „რა უნდათ მათ ევროპასთან, რომელიც გვეხმარება და ცდილობს ჩვენს სიკეთესო. ანდა რას მოითხოვენ ისინი მიუღებელსო?“ და ჩამოთვალა — პატიმრების განთავისუფლებას, დემოკრატიული არჩევნების ჩატარებას, ადამიანის უფლებების დაცვასო.

მთავარი არ თქვა — ლგბტ-ეს პატივისცემა, „აგენტების“ კანონის გაუქმება, ერთნაირსქესიანთა ქორწინება, … და არ თქვა შეგნებულად, რომ ევროსაბჭოელები მშვიდობის მტრედებად გამოეყვანა. ვირეშმაკობა ჰქვია ამას!

ელისაშვილის დასამოძღვრად, ერი რომ თავს გაიხდის, ისიც ელისაშვილის მსგავსია.

„ოცნების“ ხელისუფლებას უამრავი ნაკლი აქვს, რომელთა ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს, მაგრამ ევროსაბჭოს, ევროკავშირის მოთხოვნებთან მიმართებაში მართალია.

მოდით ვიფანტაზიოროთ და წარმოვიდგინოთ ლგბტ-ური აღმაფრენა საქართველოში — გეი-პარადებით, ერთნაირსქესიანთა ქორწინებით, მოჭარბებული ლიბერალიზმით, რომელიც უდავოდ გადავა ლიბერალურ დიქტატურაში, რასაც ადგილი აქვს ევროპის ქვეყნებში.

ნუთუ ქართულმა პოლიტიკამ არ იცის იქაური ამბები? ნუთუ ფუჭად დაიარებიან ევროკავშირის წევრ ქვეყნებში?

მეგობრებო, გაახილეთ თვალი და ნაცვლად სუპერმარკეტების გაჩახჩახებული ვიტრინებით ტკბობისა, იქ შეძენილი ტანსაცმლით — აქაურთა თვალის დავსებისა, ირგვლივ გაიხედ-გამოიხედეთ და რეალურად შეაფასეთ თქვენს მიერ დემოკრატიულად წარმოსახული ე.წ. სტრატეგიული პარტნიორი, რომელიც ხელისუფალთა კრიტიკოს ჟურნალისტებს სამსახურიდან აგდებს, მკაცრ ცენზურას აწესებს სიტყვის თავისუფლებაზე, ინტერნეტში მიმოწერას აკონტროლებს, რუმინეთის საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვებულს, დამარცხებულად აცხადებს.

ანალოგიურად იქცევა მოლდოვაში. ევროკავშირის შტაბ-ბინა, ევროკომისიის თავმჯდომარის ურსულა ფონ დერ ლაიენის ხელმძღვანელობით მოლდოვის არჩევნებში რუმინელ მოქალაქე მაია სანდუს ამარჯვებინებს. ა.წ. სექტემბრის საპარლამენტო არჩევნებში გააკეთებს იგივეს, როგორც საპრეზიდენტო არჩევნებში.

უკრძალავს ოპოზიციურ პარტიებს არჩევნებში მონაწილეობას, გაგაუზიის ლიდერს ევგენია გუცულს — 2 მცირეწლოვანი შვილის დედას, ყალბი ფაქტებით ასამართლებს და 7 წლით ციხეში უშვებს.

სერბეთის ურჩ პრეზიდენტს ვუჩიჩს „ფერად რევოლუციას“ უწყობს — მისი დამხობის მიზნით.

რახანია სერბეთის ქალაქებში, ოპოზიციონერების აგრესიული მოქმედების წყალობით დარღვეულია ნორმალური ცხოვრების რითმი.

ანალოგიურის მოსაწყობად ემზადება ბრიუსელი მომავალი წლის უნგრეთის არჩევნებში — პრემიერ-მინისტრ ორბანის ჩამოსაგდებად.

ევროკავშირის წევრი სახელმწიფოები, მუდმივი ანტირუსული, მრავალწლიანი პროპაგანდის  მსხვერპლნი, ნეგატიურად შეხვდნენ პუტინ-ტრამპის ალიასკის მოლაპარაკებას — მშვიდობის მომტანს არა მარტო უკრაინაში, არამედ ევროპაში, მსოფლიოში.

ბრიუსელი კატეგორიული წინააღმდეგია პუტინის მოთხოვნების დაკმაყოფილების. ის მოითხოვს რუსეთის ჯარის გაყვანას ოკუპირებული ტერიტორიებიდან და საზღვრების აღდგენას 1991 წლის მონაცემების მიხედვით, ამასთანავე უკრაინისთვის კომპენსაციის გადახდას.

ბრიუსელმა, საფრანგეთმა, გერმანიამ, იტალიამ, დიდმა ბრიტანეთმა კარგად იციან, რომ პუტინის დაყოლიება ამ ვირტუალურ მოთხოვნებზე შეუძლებელია, ვინაიდან თვით პუტინი გადაიქცევა აზვირთებული რუსეთის მსხვერპლი.

ევროპელთა ულტიმატუმი ნიშნავს უცოდინრობას თანამედროვე რუსეთისა; უცოდინრობას რუსეთის დიდი ისტორიისა; უცოდინრობას რუსთა ამტანობისა, მოთმინებისა, საკუთარი ტერიტორიებისთვის თავის დადებისა.

ტრამპი, რომ ტრამპია, ისიც მიხვდა — გაპოლიტიკოსებული ბიზნესმენი, რომ რუსთან დაჭიდება მსოფლიოს დააქცევს. ევროპელი ე.წ. პოლიტიკოსები კი ვერ მიხვდნენ. ნაპოლეონისა და ჰიტლერის დამმარცხებელი რუსეთი სერიოზული მეტოქეა და მასთან ომობანას თამაში არვის წაადგებაო — თქვა ტრამპმა. მაგრამ შეცვლის ტრამპისეული შეგონება ევროკავშირელებს?

ტრამპთან ერთი კვირის წინანდელი ვაშინგტონის მოლაპარაკება მაკრონის, სტარმერის, მელონის, მერცის, სტუბის, ურსულა ფონ დერ ლაიენის, ნატოს გენერალური მდივნის რიუტეს თითქოს მცირე იმედის მომცემის შთაბეჭდილებას სტოვებდა. მაგრამ ასე არ მოხდა. თეთრ სახლში ევროპელთა ქათინაურებმა, ტრამპის მიმართ გამოთქმულმა, გული მოულბო ტრამპს, მაგრამ ტრამპის ნათქვამი უკრაინის ომთან მიმართებაში ისეთივე ცივი, ყინულოვანი დატოვა, როგორც აისბერგი.

ევროპაში დაბრუნებულებმა ფაქტიურად უარყვეს ტრამპის მოწოდება და ისევ „ომის პარტიად“ იქცნენ. მათი შემყურე  ზელენსკიც, რომელმაც ვაშინგტონის მოლაპარაკების დროს 4 წუთში, 11-ჯერ ახსენა ტრამპის გენიალურობა და მადლობა გადაუხადა შეხვედრისთვის, დაუბრუნდა ვაშინგტონამდე ამპლუას — არავითარი ტერიტორიების დათმობა რუსეთისთვის, არავითარი სტატუსი რუსულ ენას — უკრაინის სახელმწიფო ენა უკრაინულია, არავითარი ჯარის შემცირება და ნეიტრალური სტატუსი; უკრაინის სურვილი არის და იქნება ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრება და ა.შ.

ზელენსკის პოზიცია მარტო მისია თუ სხვისი, ამ შემთხვევაში ევროკავშირის იმ ქვეყნების, რომლებიც ვაშინგტონში იყვნენ?

ცხადია ევროკავშირის. როდესაც ევროკავშირის უსაფრთხოებისა და საგარეო საქმეთა კომისარი კალასი აცხადებს, რომ უკრაინის უსაფრთხოების გარანტია მხოლოდ უკრაინის არმიის გაზრდაში და შეიარაღებაშია, და არა დათმობაში, ყველაფერი ნათელია.

ზელენსკისთან პირისპირ საუბრისა და ევროპელებთან შეხვედრის შემდეგ ტრამპმა ღამის პირველ საათზე დაურეკა პუტინს — გახარებულმა, რომ მოლაპარაკებამ პოზიტიურად ჩაიარა და პუტინს შესთავაზა ზელენსკისთან და მასთან შეხვედრა. ანალოგიური განცხადება გააკეთა მან ტელეკომპანია „ფოქს ნიუსის“ კორესპონდენტთან ინტერვიუს დროს.

უკრაინა-ევროპიდან წასული სიგნალები, ერთობ არასასიამოვნო გამოდგა ტრამპისთვის, რომელიც „სამეულის“ შეხვედრას ლამის გასული კვირის ბოლოსთვის გეგმავდა. უკმაყოფილო ტრამპმა თქვა, რომ პუტინ-ზელენსკის მოლაპარაკების გამართვა მათზეა დამოკიდებული და არა აშშ-ს ზეწოლაზე. თვით ტრამპი არ აპირებს მასში მონაწილეობის მიღებას და საერთოდ რუსეთ-უკრაინის კონფლიქტთან მიმართებაში თავის აზრს 2 კვირის შემდეგ გამოთქვამს.

პატივცემულო მკითხველო, ის, რაც ზემოთ მოგიყევით, გასული კვირის განმავლობაში ხდებოდა — ჯერ პოზიტიური, შემდეგ ნეგატიური, რაც პირადად ჩემში ამტკიცებს პუტინის პოზიციას — მოლაპარაკების გაგრძელება მხარეთა შორის სტამბოლში, საკითხების შეჯერება და მხოლოდ შემდეგ მაღალ დონეზე შეხვედრა.

ევროპა და ზელენსკი, რომლებიც ვაშინგტონში დაეთანხმნენ ტრამპს სამშვიდობო ხელშეკრულების გაფორმებაზე და არა ცეცხლის დროებით შეწყვეტაზე. ისევ ცეცხლის შეწყვეტას მოითხოვენ და შემდეგ მოლაპარაკების გამართვას, რაც რუსეთისთვის მიუღებელია, ვინაიდან შეაჩერებს რუსეთის არმიის შეტევას, ხელს შეუწყობს უკრაინის არმიის გადაჯგუფებას, შეიარაღებას და ახალი ძალით ომის გაგრძელებას.

ევროპელთა მიერ ზურგგამაგრებული ზელენსკი არავითარ დათმობაზე არ წავა, რაც კარგად უნდა იცოდნენ კრემლში.

უკრაინა, ისეთი პრობლემაა რუსეთისთვის, რომლის აღმოფხვრა, თუნდაც ზელენსკის ზოგიერთ საკითხში დათმობის შემთხვევაში შეუძლებელია.

უკრაინის მოსახლეობა, გასული საუკუნის 50-იანი წლებიდან მოყოლებული, დასავლური აგენტურის საგანია, ვინაიდან მე-2 მსოფლიო ომის დროს, მთელი უკრაინა იყო ოკუპირებული ფაშისტების მიერ. უკრაინის მნიშვნელოვანი მოსახლეობა მჭიდროდ თანამშრომლობდა ფაშისტებთან. ბევრი მათგანი ფაშისტურ არმიაშიც იყო და გაცილებით დიდი სისასტიკით ეპყრობოდა რუსებს, უკრაინელებს, პოლონელებს, სხვებს.

უკრაინელთა ლიდერები ბანდერა და შუხევიჩი ჰიტლერის თანამებრძოლები იყვნენ. მე-2 მსოფლიო ომის დასასრულს ფაშისტი უკრაინელები ევროპიდან აშშ-სა და კანადაში გადაიყვანეს — აშშ-ს სპეცსამსახურების მეცადინეობით. უკრაინაში დარჩენილ ფაშისტებს გაციმბირება არ ასცდათ, იმ დანაშაულისთვის, რაც მათ ჰქონდათ ჩადენილი.

სტალინის გარდაცვალების შემდეგ, ქვეყნის ახალმა მეთაურმა ხრუშჩოვმა ამნისტიით გაანთავისუფლა ისინი და უკრაინას დაუბრუნა. რაოდენობა რეაბილიტირებულებისა 300 ათასს აჭარბებდა. მათ იდეოლოგია არ შეუცვლიათ. ბრძოლის ტაქტიკა შეცვალეს და დაიწყეს კომკავშირში, კომპარტიაში გაწევრება, სახელმწიფო სამსახურში ჩადგომა.

შენიღბულმა ბრძოლამ შედეგი გამოიღო. 1991 წელს, საბჭოთა კავშირის დაშლისთანავე უკრაინამ, ისე, როგორც ყველა ყოფილმა საბჭოთა რესპუბლიკამ დამოუკიდებლობა გამოაცხადა და დაიწყო დასავლეთისკენ სვლა. მოძრაობა ორმხრივი იყო. განსაკუთრებულ ინტერესს დასავლეთი გამოთქვამდა — რუსეთის მიმართ რევანშიზმით შეპყრობილი.

უკრაინა ანტირუსულ პლაცდარმად გადაიქცა — ნეოფაშისტურ სახელმწიფოდ, რუსთმოძულედ. აიკრძალა რუსული ენა, მართლმადიდებლური ეკლესია; რუსი გამოცხადდა არარაობად, ჭიაღუად, რომელიც ღირსი არ არის არსებობის.

საბავშვო ბაღიდან ასწავლიან ბავშვებს რუსის სიძულვილს და მოუწოდებენ რუსის განადგურებისკენ.

კანადა-ამერიკაში მცხოვრები ფაშისტი უკრაინელების შთამომავლობა აქტიურად არის ჩართული ანტირუსულ საქმიანობაში. მათი მხარდაჭერით ხორციელდება ტერორისტული აქტები რუსეთის ტერიტორიაზე. აქტიურად მოქმედებს უკრაინული „ქოლ-ცენტრები“. ყველა უკრაინული საზიზღროების ჩამოთვლა შეუძლებელია სიმრავლის გამო. ერთ მაგალითს მოვიყვან უკრაინული ფეხბურთიდან. ქალთა ჩემპიონატზე მსაჯმა ყვითელი ბარათი ამოუღო ფეხბურთელს — რუსულად დალაპარაკებისთვის — „ეს, უკრაინაა და არა რუსეთიო“.

მართლმადიდებელი ეკლესიების რბევა და ღვთისმსახურების ცემა-ტყეპა ისეთი ჩვეულებრივი რამაა, რომ გაკვირვებასაც არ იწვევს, არათუ აღშფოთებას. და ეს ყველაფერი შედეგია ხრუშჩოვის მმართველობის დროს დაშვებული უხეში შეცდომების, ღალატში გადასულის.

ღალატი იყო 1954 წელს უკრაინისთვის ყირიმის გადაცემა, რასაც ზოგიერთი რუსი დღესაც არ თვლის ღალატად, ვინაიდან ერთიანი საბჭოთა კავშირი იყოო და ერთი სუბიექტიდან, მეორეში გადავიდაო. ხრუშჩოვს მაშინ სხვა მიზნები ამოძრავებდა — პირველობისთვის ბრძოლაში უკრაინელი კომუნისტების ხმების მოზიდვა, დანაშაულებრივი ქმედებით.

ხრუშჩოვის ღვაწლი საბჭოთა კავშირის დაშლაში და დესტალინიზაციაში „ფასდაუდებელია“. დესტალინიზაციით, ხრუშჩოვმა რწმენა დააკარგვინა საბჭოეთის მოსახლეობას. და არა მარტო მას, არამედ მსოფლიოს, კომუნისტურ მოძრაობას, ევროპის ქვეყნებში მოქმედ კომუნისტურ პარტიებს. განსაკუთრებით დაიძაბა ურთიერთობა სსრკ-ჩინეთს შორის.

ხრუშჩოვის დროს გაფორმდა ხელშეკრულება იაპონიასთან — კურილის კუნძულებიდან სამის გადაცემის თაობაზე, რასაც იაპონია დღესაც არგუმენტად უყენებს კრემლს.

ხრუშჩოვის „დაძმობილებას“ დასავლეთთან მოჰყვა რუსი ლიბერალების აღზევება. საბოლოო ჯამში საბჭოთა კავშირისთვის იდეოლოგიური საფუძვლის რყევა.

ხრუშჩოვის დესტრუქციული პოლიტიკა მოგვიანებით გორბაჩოვმა გააგრძელა, რომელმაც ფაქტიურად დაშალა საბჭოთა კავშირი. რუსეთის პრეზიდენტმა ელცინმა კი გვირგვინი დაადო ანტირუსულ საქმეს.

პუტინის რუსეთს უჭირს იდეოლოგიურად, ვინაიდან ხელისუფლებაში მოკალათებული ლიბერალები შეფარულად მოქმედებენ. თვით პუტინის მრავალწლიან მმართველობას მინიმუმ 3 პერიოდი ახასიათებს. დასაწყისში, ის დასავლელი იყო და ნატოში, რუსეთის გაწევრებასაც ითხოვდა; შემდეგ შუალედური პოზიცია დაიკავა, როდესაც თანაგრძნობას ვერ შეხვდა დასავლეთიდან — ის ანტიდასავლელი გახდა და ეს პოზიცია მიუნხენის 2007 წლის კონფერენციაზე დააფიქსირა.

პუტინი გვიან მიხვდა, რომ დასავლეთი რუსეთს ისე უყურებს, როგორც მგელი კრავს; რომ ის, რუსეთის მტერია და კარგა ხნის განმავლობაში ასეთად დარჩება, ვიდრე იქ კაცთმოძულე პოლიტიკოსები, გონებაგახსნილი პოლიტიკოსებით არ ჩანაცვლდებიან. არის კი ასეთი პერსპექტივა?

ჩემის დაკვირვებით — არ არის. პირიქით კი მოსალოდნელია.

რუსეთის საშინაო ცხოვრების არცოდნა დასავლელი პოლიტიკოსების მიერ მცდარი შეფასების გაკეთების საწინდარია. მათ ჰგონიათ, რომ შიდაპოლიტიკური დაპირისპირება არსებობს რუსეთის პოლიტიკაში, რომ ხრუშჩოვ-გორბაჩოვ-ელცინის მოღალატური პოლიტიკის მიმდევარნი უხვად არიან და შესაფერის მომენტს ელოდებიან სახელმწიფო გადატრიალების მოსაწყობად.

რომ იტყვიან — სხვა, სხვის საქმეში ბრძენიაო. ამ პოზიციიდან გამომდინარე ვიტყვი, რომ რუსეთის დუმამ კარდინალური ნაბიჯი უნდა გადადგას ზემომოყვანილი „სამეულის“ მოღალატური საქმიანობის თაობაზე, რომელთა მოქმედებამ დაშალა უნიკალური კავშირი; ფარდა ჩამოხსნას ხრუშჩოვის დესტალინიზაციის პერიოდს, რომელმაც აღტაცება გამოიწვია დასავლეთში და რეაბილიტაცია მოახდინოს საბჭოეთის სისტემის პრაქტიკული შემქმნელის სახელის, მისი თანამებრძოლების, მათ შორის ბერიას.

გასულ შაბათს რუსეთმა ზარ-ზეიმით აღნიშნა ატომური ენერგიის სახელმწიფოებრივ დონეზე ჩამოყალიბების 80 წლისთავი. გაიხსენეს კურჩატოვიდან დაწყებული, ყველა მეცნიერი, ვინც მონაწილეობდა საბჭოური ატომური იარაღის შექმნაში, რომელიც 1949 წელს გამოცადეს. და არ გაიხსენეს ლავრენტი ბერია, რომელიც, სტალინის დავალებით სათავეში ედგა ამ გრანდიოზულ პროგრამას. რომ არა ბერიას დაუღალავი შრომა, ორგანიზატორული ნიჭი გაჭირდებოდა ბირთვული პროგრამის ამოქმედება.

სტალინ-ბერიას წინდახედულობამ გაუთანაბრა სსრკ-აშშ-ს, გადაარჩინა ქვეყანა ატომური ბომბებისგან, წინ წასწია სარაკეტო შეიარაღება, კოსმოსში გააფრინა ხელოვნური თანამგზავრი და იური გაგარინი.

ვიდრე ძველი და ღირსეული არ დაფასდება, დასავლეთი ყოველთვის იქნება დაპირისპირებული რუსეთთან. რეაბილიტაციით, დასავლეთი მიხვდება, რომ რუსეთი სტალინისეული სახელმწიფოებრიობის გზას ადგას და ამ გზიდან არ გადაუხვევს — არც სამხედრო დაპირისპირებით და არც ეკონომიკური სანქციების დაწესებით.

დავუბრუნდეთ უკრაინას, რომელმაც 24 აგვისტოს დამოუკიდებლობის დღე აღნიშნა. ცინიზმია და მეტი არაფერი უკრაინის დამოუკიდებლობა, ქვეყნის, რომელიც ძირფესვიანად ევროატლანტიკურ სივრცეზეა დამოკიდებული. რომ არა დასავლეთის ფინანსური დახმარება, კრედიტები და გრანტები უკრაინას ბიუჯეტი არ იქნებოდა; რომ არა დასავლური იარაღი უკრაინა ვერ იომებდა; რომ არა და რომ არა … განუწყვეტლივ.

უკრაინა საზარბაზნე ხორცია დასავლელთა ხელში, რომელიც მზად არის აომოს ის მუდმივად რუსეთის წინააღმდეგ, ვიდრე რუსეთი არ დაიღლება, არ გამოიფიტება, არ დაეცემა. დაცემულს კი დასავლელები, როგორც ლეშის მჭამელი აფთრები დააცხრებიან.

დამოუკიდებლობა მიულოცა უკრაინელებს ფიურერმა ზელენსკიმ და დააიმედა, რომ უკრაინა იცხოვრებს დონეცკთან, ლუგანსკთან, ყირიმთან ერთად.

ზელენსკის, უკრაინის დამოუკიდებლობა მიულოცა ყოფილმა პრეზიდენტმა ზურაბიშვილმა, რომელმაც ხაზგასმით განაცხადა, რომ საქართველო და უკრაინა ევროკავშირის წევრები იქნებიან.

საქართველოსი რა მოგახსენოთ, მაგრამ უკრაინა შეიძლება გააწევრიანოს ბრიუსელმა — პოლიტიკური მიზნებიდან გამომდინარე და არა ობიექტურობიდან. ამას ვინატრებდი, ვინაიდან სუპერკორუმპირებული უკრაინა ბოლოს მოუღებს ევროკავშირის ისედაც მორყეულ არსებობას.

24 აგვისტოს საქართველოს ხელისუფლებამაც იზეიმა — კონსტიტუციის მიღება — პრეზიდენტის სასახლეში. პრეზიდენტი, პრემიერი და პარლამენტის თავმჯდომარე ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ ოპტიმისტურ განცხადებაში. გაიხსენეს პირველი პრეზიდენტი გამსახურდია და მეორე, შევარდნაძე, რომელმაც მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა აბურდული საქართველოს დალაგებაში, ერთის მხრივ და აფხაზეთთან ომის გაჩაღებაში. მიუხედავად ამისა, ყველა დანარჩენ პრეზიდენტთან შედარებით მისი მმართველობის პერიოდი გაცილებით უკეთესად გამოიყურებოდა, ვიდრე სააკაშვილის, მარგველაშვილის, ზურაბიშვილის, თუმცა ბოლო ორს ფუნქციებიც შეკვეცილი ჰქონდათ, განსაკუთრებით ზურაბიშვილს — კონსტიტუციაში შეტანილი ცვლილებით.

სააკაშვილის ხანას არც „ოცნება“ და არც საზოგადოება კეთილი სიტყვით არ მოიხსენებს — მხოლოდ ლანძღვა-გინებით იმ საშინელებათა გამო, რაც მან თავს დაატეხა ქართველ ხალხს, საქართველოს. თუ ვინმე კეთილად იხსენებს სააკაშვილს, მისი ნაცები არიან, რომლებიც მოითხოვენ მისი ციხიდან განთავისუფლებას, ანუ საავადმყოფოდან, სადაც ის იხდის სასჯელს — შესანიშნავ პირობებში.

ნაცები აცხადებენ, რომ დემოკრატიულ ქვეყანაში, თუკი საქართველო დემოკრატიულად ჩაითვლება, ყოფილი პრეზიდენტი ციხეში არ უნდა იჯდეს, ვინაიდან თვით ქვეყნის სირცხვილია. ქართულ არშემდგარ დემოკრატიას პრეზიდენტმა სააკაშვილმა და ნაცებმა მძიმე დარტყმა მიაყენეს და მიწასთან გაასწორეს.

ნაცები იმასაც ამბობენ, რომ ვერც ერთ ქვეყანაში ვერ ვნახავთ ყოფილი პრეზიდენტის მიმართ ასეთ დამოკიდებულებასო.

ე.წ. დამოუკიდებლობის 34 წლის განმავლობაში, რაც ქართულმა პოლიტიკამ ისწავლა ისაა, რომ მსოფლიო მაგალითები მოჰყავს, თვით ამ მაგალითების არცოდნით, თანაც ისეთი გამომეტყველებით, თითქოს იქაური ყველაფერი იციან.

დამნაშავე ადამიანი, თუნდაც სახელმწიფოს მმართველი, ყველგან შესაბამისად ისჯება — ზოგი ადმინისტრაციული სასჯელით, ზოგიც სისხლის სამართლის. გავიხსენოთ პერუს მაგალითი და მისი პრეზიდენტი იაპონური წარმოშობის ფუხიმორი, ისრაელის პრემიერ-მინისტრები და პრეზიდენტები, რომლებმაც ციხე ხეხეს.

გავიხსენოთ სამხრეთ კორეა — ამ დარგში უნიკალური. ამ ქვეყნის მე-5 და მე-6 პრეზიდენტებმა ჩონ დუ ხვანმა და რო დე უმ წარმატებით იღვაწეს (როგორც თვითონ ეგონათ) პრეზიდენტის სავარძელში, მაგრამ შემდეგ აღძრეს სისხლის სამართლის საქმე მათ წინააღმდეგ. უფრო მეტიც რო დე უს სასიკვდილო განაჩენიც გამოუტანეს, რომელიც შეუცვალეს სამუდამო პატიმრობით.

მე-9 პრეზიდენტს ნო მუ ხენს — კორუფციონერობას აბრალებდნენ, მას იმპიჩმენტიც  შეეხო თავისი პრეზიდენტობის წლისთავზე, მაგრამ საკონსტიტუციო სასამართლომ დაიცვა ის. ნო მუ ხენმა საპრეზიდენტო ვადა დაამთავრა, მაგრამ უმალ იწვინა სისხლის სამართლის დამნაშავის სტატუსი, რამაც აიძულა თვითმკვლელობით დაემთავრებინა სიცოცხლე.

მე-11 პრეზიდენტი ქალბატონი ჰაკ კინ ხე იმპიჩმენტის მსხვერპლი გახდა და საპრეზიდენტო ვადის დასრულებისთანავე დააპატიმრეს და 24 წლით ციხეში ჩასვეს.

იუნ სოკ ელი — ბოლოს წინა პრეზიდენტი ასევე იმპიჩმენტის მსხვერპლი, სასამართლო პროცესს ელოდება. მას ბრალს დებენ უფლებამოსილების გადამეტებაში და ა.შ.

სხვა ქვეყნების მაგალითებიც შეიძლება მოვიყვანოთ,  რომლებიც სააკაშვილს ნამდვილად არ წაადგება, მის მხარდამჭერებს კი ვეტყვი — საზოგადოებას ნუ ატყუებთ, ნუ აყრით ნაცარს თვალებში. დამნაშავე ყველგან ისჯება.

დამოუკიდებლობის დღესთან დაკავშირებით ზელენსკის მიერ წარმოთქმულმა სიტყვამ დამარწმუნა, რომ ის არის ევროპა-ამერიკის პოლიტელიტის მოტრიალე და არა ევროპა-ამერიკის ე.წ. პოლიტიკოსები, რომლებიც ისე შეყვნენ ზელენსკის კორუფციულ თამაშში, რომ შავი „ტარაკანა“ დაარწმუნეს თავის უძლეველობაში.

ზელენსკის კრიტიკულ სიტყვას ვერვინ უბედავს. ზელენსკი აკეთებს იმას, რაც მოეპრიანება. მაგალითად, გასულ კვირას 2-ჯერ ააფეთქა რუსეთის ტერიტორიაზე არსებული ნავთობსადენი. პირველ შემთხვევაში, დაზიანებული მილი რუსეთმა 24 საათში აღადგინა; მეორე შემთხვევა გაცილებით დამანგრეველი აღმოჩნდა. რუსეთ-ბელორუსის გარკვეული ნაწილი ნავთობის გარეშე აღმოჩნდა, ისე, როგორც უნგრეთ-სლოვაკეთი, რომლებმაც ევროკავშირს მიმართეს უკრაინის გონზე მოსაყვანად.

ბრიუსელის რეაქცია არის ნული. გამწარებულმა ორბანმა ტრამპს შესჩივლა, რომელმაც წერილობით აცნობა მას, რომ ძალიან გაბრაზებულია. და მერე რა?

არც არაფერი. ზელენსკი დაუსჯელია — პოლიტიკაში შემთხვევით მოსული, ქუჩის „ხულიგანი“. მას, ნაცვლად საყვედურისა, თავზე ხელს უსვამენ, რითაც პრობლემებს უქმნიან არა მარტო ევროატლანტიკურ სივრცეს, არამედ მსოფლიოს, ვინაიდან გათავხედებული და ნეონაცისტური უკრაინა დიდ საფრთხეს მოუტანს ყველას.

ჰამლეტ ჭიპაშვილი,

პოლიტოლოგი

26/08/2025