სააკაშვილის მორიგი დემაგოგია

სინგაპურიდან დაბრუნებულმა სააკაშვილმა არა მარტო დარჩენილი კაჩინსკი მიიღო, არამედ, მთელ რიგ საკითხებთან დაკავშირებით, რომ იტყვიან, თავისი „სეფე“ სიტყვაც თქვა, ერთობ აგრესიული, დიპლომატიას მოკლებული, ისტორიული ფაქტების გამაყალბებელი, შეურაცხმყოფელი, როგორც ქვეყნის მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილისთვის, ისე მეზობელი ქვეყნებისთვის.

სააკაშვილი უდრეკია, როდესაც ლაპარაკია რუსეთზე, განსაკუთრებით მის პრეზიდენტ, პუტინზე. უდრეკია აქ, გულად ბაჭიასავით, მაგრამ ჩასვრილი, პირისპირ შეხვედრის, თვითმფრინავის ძრავის ხმის გაგონების დროს. თუმცა რას მოველით სააკაშვილისგან, სულიერად და მენტალურად დაავადებული ადამიანისგან?!

სააკაშვილის ავადმყოფობის ამბავი, რომელიც ისედაც ცნობილი იყო, გამოქვეყნდა გაზეთ „კვირის პალიტრაში“ სათაურით – „სააკაშვილი თავისი ფსიქიკის მძევალია“.

სააკაშვილი კი არ არის თავისი ფსიქიკის მძევალი, არამედ საქართველოა – ფსიქიურად დაავადებული პოლიტიკოსის მხარის დამჭერი, 9 წლის განმავლობაში მისი ავადმყოფური მმართველობის მაყურებელი და არათუ მაყურებელი, არამედ მსხვერპლი – პირდაპირი მნიშვნელობით.

არც ერთი ქვეყანის მეთაურს იმდენი არ უკადრებია საკუთარი ქვეყნისა და ხალხისთვის, რაც სააკაშვილმა აკადრა. არც ერთი ქვეყნის მეთაურს ისე არ შეურაცხყვია სამშობლო (თუკი ის საქართველოს სამშობლოდ თვლის), როგორც სააკაშვილმა. არც ერთი ქვეყნის მეთაურს ისეთი ღრმა ჭრილობა არ მიუყენებია საკუთარი ქვეყნისთვის, როგორც სააკაშვილმა.

ათეული წლები დასჭირდება სააკაშვილის დანაშაულებრივი ქმედების გამოსწორებას და გამოსწორდება თუ არა ისიც სათუთია. სააკაშვილი თავს უფლებას აძლევს დღესაც შეურაცხყოს საქართველო, მისი გმირები, მისი ჰეროიკული წარსული.

ის, რომ სააკაშვილი ყბედობს, ყველა ჩვენგანის ბრალია. ის, რომ სააკაშვილი დღესაც სააკაშვილობს, ყველა ჩვენგანის ბრალია. ბრალია თუნდაც ის, რომ მას ეთერს უთმობენ, მათ შორის ვითომდა განსხვავებულად მოაზროვნე ტელეკომპანია „მაესტრო“, რადიო „მაესტრო“, რომ აღარაფერი ვთქვათ სააკაშვილის კონტროლქვეშ მყოფ „რუსთავი-2“-ზე, სხვებზე. სწორედ ამგვარი მედიით იწამლება საზოგადოება, იწამლება მისი წარსული და მომავალი.

დღევანდელი ხელისუფლების გასაგონად – „ვინც მოკლა, იმან გადაათრიოსო“, მაგრამ ნაციონალები და სააკაშვილი, რომ ცოცხლებია და სხვის განადგურებას ლამობენ? მხოლოდ სუსტი ხელისუფლება აიტანს იმ შეურაცხყოფას, რასაც სააკაშვილ-ნაცები აყენებენ მას. „კოჰაბიტაცია“ არ ნიშნავს თავზე დასვრის ატანას. არც იმას ნიშნავს, გამუდმებით ვიღაცას თავი დაუხარო – კრიმინალს, დამნაშავეს და აძახებინო – უსპეტაკესი ვართ, რომის პაპზე უწმიდესნიო.

სამართლიანობის აღდგენა ოპერატიულ მოქმედებას საჭიროებს და არა თვეობით და წლობით გაჭიანურებას, დამნაშავე პარტიის საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობას, პრემიერის ბაქრაძესთან ჭუკჭუკს, არამედ ყველა ნაცი-ბობოლის დასჯას, მათთვის პოლიტიკური ცხოვრების აკრძალვას, საერთოდ „ნაციონალური მოძრაობის“ კანონგარეშედ გამოცხადებას. ეს არის სწორედ ის, რისთვისაც ხალხმა მხარი ივანიშვილს დაუჭირა და არა „კოჰაბიდაციად“ მონათლულ მაიმუნობას.

და კიდევ ერთი რამ – სამართლიანობის აღდგენის ტალღაზე მოსულ ივანიშვილს კარგად უნდა ესმოდეს, რომ დაუმთავრებელი ომის არენიდან გაქცევა არათუ ღალატია – დანაშაულია. და თუ მას პოლიტიკიდან წასვლა მხოლოდ სიტყვის მასალად აქვს გამოყენებული, ისეთივე სადიზმია, როგორიც სააკაშვილის განცხადებები, მიმართული ქვეყნისა და მისი ხალხისკენ.

უცხოური პრესისთვის პერმანენტული განცხადება – მივდივარ, მივდივარო – რბილად რომ ვთქვათ, არასერიოზულ შთაბეჭდილებას ტოვებს. როგორც ჩანს, ივანიშვილსაც ის მოუნდა, რაც შევარდნაძეს 1993 წელს – მივდივარო, რომ უთხრა პარლამენტარებს, ხოლო უჩუმრად, თავის თანამებრძოლებს – ხალხი მოიყვანეთ „იმელის“ წინ, დააჩოქეთ თხოვნით – დარჩითო.

მაშინ ეს დავალება პირნათლად შეასრულა, „იმელის“ ფანჯრიდან გადმოკიდებულმა, სარიშვილმა, დღეს ვინ შეასრულებს? ხუხაშვილი ხომ არა?

ასე რომ, გთხოვთ შეეშვათ ფსევდოპატრიოტულ „გულაჩუყებას“ და შეასრულოთ ამომრჩევლის მოთხოვნა სააკაშვილის დასჯისა და მისი ნაცების გასამართლებისათვის. ძნელი საქმეაო, იტყვით, მითუმეტეს აშშ-ს აზრის გათვალისწინებით, მაგრამ იოლი ის არის, რასაც ხელისუფლება აკეთებს – უსუსურად, უგერგილოდ, ხალხის აზრის გაუთვალისწინებლად.

ასეთ ხელისუფლებას რას არ დასწამებ – პუტინ-ივანიშვილის საიდუმლო შეთანხმებას სააკაშვილის გასაქრობად, ვიღაც კრიმინალ გუნავას მიმართ ცილისწამებლურ მოქმედებას, სტალინის ძეგლის დადგმას და ა.შ.

რაც შეეხება სტალინის თემას. ეს ის საკითხია, რომელიც უწიგნური სააკაშვილისა და მითუმეტეს ბოკერიას გადასაწყვეტი არ არის. გასაკვირი არაფერია, ვინაიდან ორივენი აშშ-ს სპეცსამსახურების დავალების უყოყმანო შემსრულებლებია. მათთვის კი სტალინი რუსეთის სიმტკიცის სიმბოლოა. 1953 წელს გარდაცვლილი სტალინი, დღესაც, მოსვენებას არ აძლევს დასავლეთს, რუსეთის დაშლის უპირველეს მსურველს.

რუსული საზოგადოების გარკვეული ნაწილიც ებრძვის სტალინს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, შარშანდელი საყოველთაო გამოკითხვის მიხედვით, მან პირველი ადგილი დაიკავა რუსეთში, თუმცა ოფიციალურად მესამე ადგილი არგუნეს.

სააკაშვილები და მისთანა დაავადებული ადამიანები, სამწუხაროდ, არიან პოლიტიკაში, თუმცა მათი ყოფნა რამდენიმე წლით შემოიფარგლება. ისტორიაში ისინი არ რჩებიან, ვინაიდან არც განათლება, არც პოლიტიკური „ბაგაჟი“, არც პატიოსნება ამის საშუალებას არ იძლევა.

ისტორიაში გენიოსები რჩებიან, რომელთა სახელებს სააკაშვილის მსგავსი პოლიტიკური „ტაქსების“ წკავწკავი რწყილის ნაკბენის მსგავსია. სტალინზე ლაპარაკი, იმჟამინდელი ეპოქის გაუთვალისწინებლად, არაკეთილსინდისერი საქმეა.

გასული საუკუნის 30-იან – 40-იან წლებში, გერმანიის, იტალიის, ესპანეთის, პორტუგალიის ფონზე სტალინის საბჭოეთი გაცილებით დემოკრატიულია. ეს, რომ ასე არ ყოფილიყო, არც ლონდონი და არც ვაშინგტონი მასთან სამოკავშირო ხელშეკრულებას არ შეკრავდა. რაც შეეხება პოლონეთს – დიდი ბრიტანეთის პრემიერ-მინისტრის ჩერჩილის მიხედვით, თეირანის კონფერენციაზე, სტალინმა თქვა: “პოლონელ ხალხს აქვს თავისი კულტურა, ენა, რომლებიც უნდა შენარჩუნდეს, მათი განადგურება შეუძლებელია“.

განუზომელია სტალინის როლი ფაშიზმის დამარცხებაში, რაც არაერთხელ აღუნიშნავთ იმჟამინდელ მსოფლიო ლიდერებს, მათ შორის გენერალ დე გოლს:

„უდიდესმა ძალისხმევამ, საერთო ბრძოლაში ფრონტსა და ზურგში, საბჭოთა კავშირის მილიონობით მამაკაცისა და ქალისა წარმოუდგენელმა მსხვერპლმა, რომელზედაც ისინი წავიდნენ, იმათმა გონიერებამ, ვინც ამ ხალხს წარმართავდა, მათ შორის ყველაზე გამოჩენილის მარშალ სტალინს, ისე ღრმად იმოქმედდა ჩვენს ხალხზე, რომ ზენიტში აიყვანა საუკუნოვანი სიმპათია ფრანგებისა, რუსი ხალხის მიმართ“.

ჰამლეტ ჭიპაშვილი, პოლიტოლოგი.